https://www.youtube.com/watch?v=mdPOMCD5Z_M
…Και κάποτε κλείνεις μια πόρτα πίσω σου. Από την άλλη πλευρά της βρίσκεται κάτι που σε παίδευε, σε βασάνιζε, σε πλήγωνε και σε δέσμευε για πάρα πολλά χρόνια. Ξέρεις ότι δεν θα ξανανοίξεις ποτέ την πόρτα για να το δεις. Δεν πρόκειται καν ποτέ να γυρίσεις προς τα πίσω και να ξανακοιτάξεις την πόρτα, όπως ακριβώς έκανες και με όλες τις άλλες πόρτες που έχεις κλείσει στην ζωή σου.
Γιατί αν δεν αφήσεις για πάντα πίσω το παρελθόν δεν μπορείς να ζήσεις το παρόν και να εργαστείς για το μέλλον. Και αυτό πριν από όλα σημαίνει ότι δεν μπορείς να κοιτάξεις προς τα εμπρός, Χωρίς να κοιτάς προς τα εμπρός όμως δεν μπορείς και να προχωρήσεις. Προς τα εμπρός αλλά και προς τα άνω…
Γιατί αν το σώμα του δεν μπορεί να πετάξει το μυαλό σου σίγουρα μπορεί και, σε κάποιες μαγικές στιγμές, επίσης και η ψυχή σου. Να πετάξουν ελεύθερα, ανεμπόδιστα, όσο πιο υψηλά είναι δυνατόν και δίχως τίποτα να τα δεσμεύει και τίποτα να τα κρατάει πίσω. Τίποτα εκτός από την δύναμη της βαρύτητας αλλά αυτή δεν σε δεσμεύει, δεν σε κρατάει. Απλά σε συνδέει με το χώμα, σε κάνει να μην χάνεις την επαφή σου με την γη. Έτσι ώστε πάντα, ακόμα και αν πετάς πολύ ψηλά, να πατάς σταθερά, με αμφότερα τα πόδια σου σε αυτήν, Τότε, ακόμα και αν συμβεί ατύχημα και καταπέσεις από τα ύψη, δεν θα συντριβείς. Μόνο θα ξαναβρεθείς, έστω και με ανώμαλο, σκληρό τρόπο εκεί που βρισκόσουν πριν, στο έδαφος.
Ναι, αυτή η ημέρα είναι διαφορετική από τις άλλες. Κοιτάς τον ήλιο που λάμπει αλλιώτικα από τις υπόλοιπες. Και ξέρεις πολύ καλά ότι αυτή είναι μια από τις ελάχιστες ημέρες που μπορείς αληθινά να πεις στον εαυτό σου…
https://www.youtube.com/watch?v=xdpcjtRW2jY
Γιατί ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, χωρίς κανέναν και τίποτα να τον δεσμεύει. Εται ώστε να μπορεί να επιλέξει μόνον εκείνους και εκείνες και αυτά που θέλει, ό,τι κάνει το μυαλό και την ψυχή του να πετάει. Και εσύ ήσουν πάντα υπερήφανος για το ότι είσαι άνθρωπος…
Αν μάλιστα είχες ποτέ μια πραγματική φιλοδοξία είναι αυτή και μόνο. Με όσα έχεις πει, κάνει και κυρίως γράψει, αλλά και όλα όσα θα γράψεις στη συνέχεια να κάνεις και άλλους και άλλες, όσο το δυνατό πιο πολλούς και πολλές, να αισθανθούν αυτή την σεμνή υπερηφάνεια. Την μοναδική υπερηφάνεια που δεν είναι ύβρις το να την έχεις αλλά αντίθετα το να μην την διαθέτεις. Γιατί το να μην στέκεσαι όρθιος στα πόδια σου, να πέφτεις πιο χαμηλά από εκεί που σου αξίζει και πρέπει αυξάνει την αλαζονεία άλλων, έστω και μόνον ενός άλλου υπανθρώπου. Και το να μην αντιστέκεσαι σε μιαν ύβριν αλλά σχεδόν να την υποθάλπεις, έστω και με το να την ανέχεσαι, σε κάνει συνένοχο στην διάπραξη της. Ακόμα και αν δεν το θέλεις και δίχως καν να το αντιλαμβάνεσαι…
Αυτό είναι λοιπόν το μόνο που φιλοδοξείς. Να κάνεις άλλους και άλλες να αισθανθούν υπερήφανοι για το ότι είναι άνθρωποι ώστε στη συνέχεια να συνειδητοποιήσουν ότι γεννήθηκαν ελεύθεροι. Αρα έτσι πρέπει να τους βρει και το τέλος της ζωής τους, όποτε και αν έρθει αυτό…
Wide Awake In Metropolis 