Η Αθήνα νεκρή

Η Αθήνα πεθαίνει  Οι άνθρωποι της όλο και πιο ξένοι  Μια πόλη χωρίς ζωή  μόνο του   παρελθόντος η βοή Με έρημους δρόμους και πλατείες  όπου σεργιανούν πια οι φοβίες  Κενές οι αρτηρίες  με φαντασμάτων πορείες  Φωταψίες με λάμψη  μάταιη μέχρι να χαράξει Και οι φανοστάτες θολοί  σαν του σκοταδιού τη χολή   Κτίρια που στέκουν σιωπηλά  μνημεία ονείρων που έπεσαν από ψηλά  Όμορφες σαν καλοκαιρινές ανάσες οι ημέρες  χειμωνιάτικες βραχνάδες οι εσπέρες  Η Αθήνα νεκρή   σε μια χώρα πικρή  Στο τρίγωνο Λυκαβηττός, Ακρόπολη, Φιλοπάππου  κατοικοεδρεύει πια η διχόνοια, πάππου προς πάππου  Το αρχαίο κλέος  και ένας διχασμός αβυσσαλέος  Με φασιστών παρελάσεις  μα δίχως στο μέλλον διαβάσεις  Η Αθήνα πονάει  και ένας  λαός που όλο λησμονάει  Η Αθήνα νεκρή  και η ψυχή της πια μικρή  Ομως μένει ορθή  για αυτό που θαρθεί  Στην άδεια επιφάνεια  ζωές σε αφάνεια  Στου μετρό τις τροχιές όλοι μας στριμωγμένοι  σε συνύπαρξη εξαρχής διαλυμένη  Το κλεινόν έγινε κλειστόν άστυ  στο έλεος ενός βιολογικού δυνάστη  Αλλά χειρότερη ακόμα του μυαλού η αποσύνθεση και σήψη  στη σαθρή βάση πια μόνο του ό,τι προκύψει  Η πληγή της πόλης  στον κόσμο της νέας πανώλης  Ομως ξέραμε από πριν τι το ζάρι θα φέρει  μας το είχες πει Γιώργο Σεφέρη  Η Ελλάδα παντού θα μας πληγώνει  και η Αθήνα πάντα θα ματώνει  Κάθε ημέρα όμως μια νέα αρχή, άρα ελπίδα  μια ρωγμή στο χρόνου την αέναη ρυτίδα  Με μια φωτός ακτίδα  για μόνη πυξίδα  Γιατί για έναν ακόμα αιώνα  ο ήλιος ανατέλλει πάνω από τον Παρθενώνα  Η Αθήνα πεθαίνει  μα η ζωή την ανασταίνει