https://www.youtube.com/watch?v=FFPjFjUonX8
Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να θυμάσαι και να εορτάζεις τους αγώνες των εργαζομένων, αυτούς που ξεκίνησαν το 1886 στο Σικάγο και έκτοτε καθιστούν την ημέρα αυτή απεργία (και όχι αργία!) εις ένδειξη της συνεχούς διεκδίκησης των εργαζομένων όλης της γης για καλύτερες συνθήκες δουλειάς και, κατά συνέπεια, πιο ανθρωπίνων όρων ζωής. Και τους σέβεσαι και τους τιμάς αυτούς τους αγώνες, ανέκαθεν το έκανες και θα συνεχίσεις πάντα να το κάνεις. Όμως η πρώτη Μαΐου πάντα, από τότε ακόμα που ήσουν μικρός, σήμαινε για εσένα πολύ περισσότερο κάτι άλλο. Γιατί όμως;
Κάποιοι θα έλεγαν επειδή μιαν από τις πρώτες ημέρες αυτού του μήνα γεννήθηκες. Σίγουρα η χρονική στιγμή που γεννηθήκαμε μας καθορίζει ποικιλότροπα, σωματικά αλλά ακόμα και ψυχολογικά και αυτό δεν είναι αστρολογική διαπίστωση αλλά επιστημονική. Δεν είναι όμως αυτό, όχι μόνον αυτό τουλάχιστον αλλά κάτι άλλο που είναι πολύ σημαντικότερο για εσένα. Είναι η δική σου, προσωπική σου ερμηνεία σε αυτό που η πλειοψηφία του κόσμου, ειδικά οι λαϊκοί άνθρωποι, έλεγε παλαιότερα, ίσως ακόμα και τώρα, το «πάμε να πιάσουμε τον Μάη».
Είναι ο Μάιος που έχει τόσο μεγάλη σημασία για εσένα. Γιατί, αντίθετα με ότι συμβαίνει στις άλλες τρεις εποχές, ο Μάιος μπορεί να είναι ο τελευταίος και όχι ο μεσαίος μήνας της άνοιξης αλλά είναι η κορύφωση της. Ο χειμώνας είναι πια αρκετά παρελθόν για να τον επηρεάσει από την άλλη όμως δεν έχει φτάσει ακόμα και το καλοκαίρι, αντίθετα με ότι επιμένει να λέει το ημερολόγιο αυτό στην πραγματικότητα αρχίζει ουσιαστικά μετά τις 15 ή και τις 20 Ιουνίου. Αν και στο τέλος της λοιπόν ο Μάιος ουσιαστικά η καρδιά της άνοιξης, τι σαγηνευτικό παράδοξο αλήθεια. Ο Μάιος είναι τόσο φωτεινός αλλά όχι εκτυφλωτικός, ζεστός μα όχι πνιγηρός ή και ανθυγιεινός. Οπως δηλαδή είναι, πρέπει να είναι, τουλάχιστον στην εύκρατη ζώνη εκτός ίσως από τις χρονιές που η ζημιά την οποία έχει κάνει η ανθρωπότητα στο φυσικό κλίμα της γης τους προηγούμενους μήνες είναι τόσο μεγάλη ώστε να επηρεάζει ακόμα και αυτήν, η άνοιξη.
Και η άνοιξη ήταν, είναι και θα είναι μέχρι την τελευταία σου στιγμή η σημαντικότερη εποχή του έτους για εσένα. Οχι επειδή η φύση είναι πιο όμορφη τότε ή για οποιονδήποτε ανάλογο λόγο αλλά για έναν άλλο και απείρως ουσιαστικότερο. Επειδή δεν συμβολίζει απλά αλλά κυριολεκτικά είναι η εποχή της αναγέννησης, της φύσης, του κόσμου γύρω μας, δυνητικά μπορεί ολόκληρου του σύμπαντος, άρα και του κόσμου εντός μας. Για αυτό και ο Μάιος, το απόγειο της, σήμαινε πάντα τόσα πολλά για εσένα. Και αυθόρμητα, από πολύ νωρίς στη ζωή σου, η πρώτη ημέρα του καθιερώθηκε μέσα σου σαν μια προσωπική σου γιορτή, η επέτειος και ταυτόχρονα το σύμβολο ενός άλλου αγώνα. Του αγώνα της ζωής και για την ίδια την ζωή.
Γιατί η ζωή μπορεί μεν να σου δίνεται σαν δώρο αλλά το πως θα την βιώσεις, το αν θα την απολαύσεις όσο πρέπει και αν θα την αξιοποιήσεις όσο είναι απαραίτητο, είναι δικό σου και μόνο ζήτημα. Δική σου είναι η ευθύνη του ποια θα είναι η ζωή σου και πως θα την ζήσεις, εσύ οφείλεις να τα διεκδικήσεις αυτά. Και είναι μια διεκδίκηση συνεχής, δεν σταματάει ποτέ, από την πρώτη – ανεξάρτητα από το ότι τότε δεν το συνειδητοποιείς – μέχρι την ύστατη στιγμή της ζωής σου.
Τι ακριβώς διεκδικείς, από ποιον και πως; Μα από τον ίδιο τον εαυτό σου, μπορείς ποτέ να διεκδικήσεις οτιδήποτε από οποιονδήποτε αν δεν ξεκινήσεις από αυτόν; Και δεν διεκδικείς παρά το δικαίωμα σου να απελευθερωθείς από αυτόν, όσο παράξενο και αν ακούγεται. Να αποβάλλεις, να αφήσεις πίσω σου τα κακά στοιχεία σου – γιατί το γνωρίζεις πολύ καλά, όσο και αν υποκρίνεσαι το αντίθετο – αλλά και όσα μπορεί μεν να μην είναι απαραίτητα αρνητικά αλλά σε εμποδίζουν. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να αναπτύξεις τα θετικά σου στοιχεία και να προχωρήσεις. Να προχωρήσεις τελικά προς ένα καλύτερο εγώ, με πλήρη συνείδηση της μοναδικότητας του αλλά και της ισότητας του με δισεκατομμύρια άλλα και εξίσου μοναδικά εγώ, να βελτιώνεις καθημερινά τον εαυτό σου.
Και η βελτίωση αυτή δεν είναι παρά το να υπερβαίνεις τα κάθε είδους όρια που σου θέτει ο εαυτός σου, όσο είναι δυνατόν κάθε φορά. Μερικές μπορεί να μην το κατορθώνεις, δεν πειράζει. Σημασία έχει η προσπάθεια και να μη την σταματάς ποτέ. Αν το κάνεις αυτό τότε τις περισσότερες φορές θα το καταφέρεις. Και αν το επιτύχεις μία, δύο, τρεις φορές θα έρθει σίγουρα η στιγμή που η αυτόματη πια προσπάθεια σου θα αρκεί, δεν θα χρειάζεται καν να σκεφτείς για να την καταβάλλεις. Θα αρχίσεις να υπερβαίνεις όλα τα όρια που σου βάζει ο εαυτός σου κάθε φορά που χρειάζεται να το κάνεις.
Είναι η στιγμή που θα έχεις απελευθερωθεί πλέον οριστικά από τον εαυτό σου. Τότε και μόνον τότε θα αποκτήσεις το δικαίωμα να αρχίσεις μιαν άλλη διεκδίκηση, την δεύτερη και τελευταία από τις σημαντικότερες διεκδικήσεις της ζωής σου. Το δικαίωμα του να περιμένεις, ίσως και να ζητάς σε μερικές περιπτώσεις, αυτό που γνωρίζεις πολύ καλά ότι αξίζεις, τίποτα περισσότερο μεν αλλά ούτε και το ελάχιστο λιγότερο δε. Και φυσικά το δικαίωμα επίσης του να διεκδικείς και ακόμα πιο επιτακτικά το να μην σου προξενούν τίποτα από αυτά που ξέρεις το ίδιο καλά ότι δεν σου αξίζουν!
Μάλλον λοιπόν είναι η στιγμή που συνειδητοποίησες για πρώτη φορά ότι έδινες αυτόν τον αγώνα, ότι άρχιζες την πρώτη διεκδίκηση που μετά από πολλά χρόνια και πολύ κόπο σε έφερε στο σημείο να δικαιούσαι πια να ξεκινήσεις την δεύτερη, εκείνο το οποίο θυμάσαι, τιμάς και γιορτάζεις κάθε πρώτη Μαΐου. Αυτή είναι η δική σου Πρωτομαγιά, η επέτειος και το σύμβολο της δικού σου αγώνα. Κατά τη γνώμη σου βέβαια αυτό τον αγώνα πρέπει να τον δίνουν όλοι οι άνθρωποι και οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς το κάνουν, είτε το καταλαβαίνουν ποτέ ή όχι και είτε το πράττουν με τον σωστό – για τους ίδιους γιατί είναι διαφορετικό για καθένα/μία, δεν υπάρχουν manuals με οδηγίες για αυτή την μάχη που μπορείς να το ακολουθήσεις, εσύ πρέπει να το γράψεις και αυτό και σε καθημερινή βάση – τρόπο είτε όχι. Δεν μπορείς όμως φυσικά να πείσεις κανέναν για αυτό και ούτε άλλωστε το θέλεις, είναι κάτι που κάθε άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει μόνος του. Οπως πάντα λοιπόν δεν μπορείς παρά να μιλήσεις για τον ίδιο τον εαυτό σου, την δική σου αλήθεια και αναπόφευκτα τον προσωπικό σου αγώνα.
Το ότι όμως θεωρείς αυτό τον αγώνα τον σημαντικότερο που έδωσες και θα συνεχίσεις να δίνεις δεν σε εμποδίζει βέβαια από το να αναγνωρίσεις, να σεβαστείς και να τιμήσεις με το παραπάνω κάποιους άλλους, επίσης πολύ σημαντικούς συλλογικούς αγώνες. Πρώτος και κυριότερος φυσικά από αυτούς είναι ο διαχρονικός πανανθρώπινος αγώνας της διεκδίκησης του δικαιώματος να έχει κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη δικαιώματα και όχι μόνον υποχρεώσεις ο οποίος επίσης εορτάζεται την Πρωτομαγιά. Κάτι δηλαδή που, αν και είναι τόσο αυτονόητο, αναρίθμητοι εργοδότες σε όλες τις εποχές και σε όλα τα δυνατά πολιτικά συστήματα περιφρόνησαν και περιφρονούν ασύστολα στο όνομα της αμοιβής των εργαζομένων, ακόμα και αν πολλές φορές δεν την καταβάλλουν καν.
Για την ακρίβεια έχεις διαμορφώσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια πολύ συγκεκριμένη άποψη για αυτό τον αγώνα, όχι μόνο δεν αναιρείται σε τίποτα ή αντιβαίνει στον αγώνα ζωής κάθε ανθρώπου αλλά αντίθετα αποτελεί μια προέκταση του, ένα άλλο επίπεδο του, αν κάποιοι/ες το προτιμούν έτσι. Και προφανώς αν δεν κερδίσεις τον αγώνα στο πρώτο επίπεδο δεν έχεις καμία πιθανότητα να τον κερδίσεις στο δεύτερο. Είναι μια παράμετρος που όχι μόνο δεν έλαβαν ποτέ υπόψη τους αλλά το πιθανότερο είναι ότι και την αγνοούσαν και την αγνοούν οι ηγέτες των εργατικών κινημάτων όλων των εποχών, πιθανότατα και οι ηγέτες όλων των επαναστάσεων. Τ πιθανότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Μαρξ, όταν έγραφε τα συγγράμματα του που περιέγραφαν τον πιο ανθρώπινο κόσμο που θα ήταν ο σοσιαλιστικός, να μη συνειδητοποιούσε ότι απλά συνέχιζε τον αγώνα ζωής του τον οποίο άλλα κείμενα του φανερώνουν ότι δεν σταμάτησε ποτέ να δίνει, με πάρα πολλή συνέπεια και με τον ορθτότερο τρόπο μάλιστα. Διόλου συμπτωματικά άλλωστε παιδί της άνοιξης και μάλιστα του Μαΐου ήταν και αυτός!
Κατά την γνώμη σου η άποψη αυτή όχι μόνο δεν καταφρονεί αλλά αντίθετα τιμά ακόμα περισσότερο, εξυψώνει στη θέση που τους αρμόζει τους εργατικούς αγώνες, δεν θα μπορούσε δηλαδή να είναι περισσότερο επί της ουσίας αριστερή από ιδεολογικής πλευράς. Έχεις πάρα πολλούς λόγους όμως να πιστεύεις ότι ελάχιστοι/ες θα την συμμερίζονταν…Αντίθετα είσαι σίγουρος ότι πάρα πολλοί ινστρούχτορες και καθοδηγητές, ειδικά από εκείνο το κόμμα που, αν και αριστερός, δεν σου πέρασε καν ποτέ από το μυαλό να ψηφίσεις όπως και όσο σου είναι αδιανόητο το να ψηφίσεις Χρυσή Αυγή, θα σου επέβαλλαν πρόθυμα και δίχως επιείκεια την τιμωρία της…σταύρωσης, όπως ακριβώς συνέβη στον Χριστό κατά την αφήγηση της χριστιανικής Μεγάλης Εβδομάδας της οποίας ο εορτασμός τις περισσότερες φορές έχει προηγηθεί περισσότερες ή λιγότερες μέρες του Απριλίου της Πρωτομαγιάς, αν και άθεοι οι ίδιοι! Πόσο κωμικοτραγικό αλήθεια ο κοινός τρόπος αντίδρασης των παντός είδους εξουσιών όλων των εποχών όταν κάποιος ή κάτι τις αμφισβητεί…
Δεν πειράζει όμως, δυστυχώς για αυτούς και ευτυχώς για εσένα δεν μπορούν και ούτε θα μπορέσουν ποτέ να το κάνουν. Απλά χαμογελάς λοιπόν με τον ίδιο τον συνειρμό σου, σταματάς να το σκέφτεσαι και αντί για αυτό κοιτάζεις πέρα μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς αφού ο ήλιος ευτυχώς δεν σου θαμπώνει ακόμα το βλέμμα, σε ένα απέραντο, ανέφελο γαλανό. Βλέπεις μιαν ακόμα άνοιξη που ετοιμάζεται να εκραγεί με την ισχύ μεγατόνων θετικής ενέργειας φέρνοντας στη συνέχεια ένα καλοκαίρι της ωρίμασης και της σοδειάς και δρομολογώντας έτσι έναν άλλο δωδεκάμηνο κύκλο ζωής, έναν από τους αρκετούς ακόμα ελπίζεις οι οποίοι συναποτελούν τον μεγαλύτερο κύκλο της δικής σου.
Και το χαμόγελο γίνεται όλο και πλατύτερο ώσπου απλώνεται σε όλο το πρόσωπο σου καθώς δεν έχεις καμία αμφιβολία ότι, με μόνη προϋπόθεση να συνεχίσεις τον αγώνα των δύο βασικών ανθρώπινων σου διεκδικήσεων με λογική και ψυχραιμία, σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο και αυτή η άνοιξη, όπως και η περυσινή, θα σου φέρει κάτι, έστω λίγο περισσότερο μα και διαφορετικό από τα μέχρι τώρα, κάτι που θα ανανεώσει την ψυχή, την μυαλό, μπορεί ακόμα και το σώμα σου. Ίσως και να τα αναγεννήσει καθώς ο θάνατος κάθε τι παλαιού, η τελευτή του παρελθόντος, ακόμα και του πλέον πρόσφατου, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη γέννηση κάτι νέου…Καλώς ήλθες για άλλη μια φορά άνοιξη μου!
Wide Awake In Metropolis 