Ο νόμος δυτικά της Ροδόπης!

Ας μεταφερθούμε λοιπόν νοερά στο Far West αλλά σε μια διαφορετική εποχή και τόπο από το δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνα στις δυτικές περιοχές των ΗΠΑ…Ενας πολύ αυστηρός μεν αλλά όχι απαραίτητα και διεφθαρμένος  δικαστής, τηρώντας με υπερβολικό ζήλο το γράμμα του νόμου και όχι αυθαιρετώντας, καταδικάζει στην εσχάτη των ποινών, σε θάνατο διά απαγχονισμού, έναν φουκαρά που είχε διαπράξει ένα πλημμέλημα και αυτό γιατί τον υποχρέωσαν οι συνθήκες, ας πούμε ότι είχε κλέψει ένα μοσχάρι από ένα γειτονικό ράντσο για να εξασφαλίσει λίγο φαγητό στην οικογένεια του που πεινούσε.

Στο να εξαντλήσει ο δικαστής όλη την αυστηρότητα του συνέβαλλαν πολύ και οι καταθέσεις αρκετών μαρτύρων κατηγορίας, κατοίκων επίσης της ίδιας μικρής πόλης, οι οποίοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να κρύψουν την αντιπάθεια τους προς τον κατηγορούμενο. Για ορισμένους μάλιστα από αυτούς ψιθυρίζεται ότι ήταν και ψευδομάρτυρες, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του ράντσερ από τον οποίο κλάπηκε το μοσχάρι ή ποιος ξέρει ποιου άλλου…

Κυριότερος πάντως μάρτυρας κατηγορίας ήταν ο σερίφης της πόλης που ήταν και αυτός ο οποίος είχε συλλάβει τον κατηγορούμενο. Σε αυτόν ανέθεσε ο δικαστής και την εκτέλεση της ποινής καθώς ο ίδιος πρέπει να φύγει από την μικρή πόλη αφού είναι από εκείνους που περιοδεύουν σε μιαν ολόκληρη περιοχή την οποία έχουν υπό την εποπτείας τους και έτσι έχει σύντομα δικασίμους και σε άλλες, γειτονικές πόλεις.

Καθώς όμως ο καταδικασμένος περιμένει στην μικρή, στενή φυλακή την εκτέλεση της ποινής φτάνει ο καιρός να ψηφίσουν και πάλι οι κάτοικοι της πόλης για τον σερίφη τους. Και αυτή τη φορά δεν ανανεώνουν την εμπιστοσύνη τους προς τον προηγούμενο αλλά προτιμούν έναν άλλο ο οποίος έβαλε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για το αξίωμα και είναι νεότερος από όλους τους προκατόχους του.

Ο νέος σερίφης έχει προκαταβολικά διακηρύξει ότι θα φέρει μιαν αρκετά διαφορετική θεώρηση στην άσκηση ου λειτουργήματος του. Ανάμεσα στα άλλα που έχει πει είναι και ότι, ακόμα και αν δεν μπορεί ίσως να ισχυριστεί ότι ο φουκαράς που έκλεψε το μοσχάρι είναι αθώος, σίγουρα πιστεύει ότι η ποινή που του επιβλήθηκε είναι κάτι περισσότερο και από υπερβολική. Και θα κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να την μετριάσει…

Ως σερίφης όμως έχει επίσης ορκιστεί πίστη στο νόμο και πριν απ’ όλα οφείλει να τον τηρεί. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει κάποιος νόμος και σε εκείνη την περιοχή όπως και σε οποιαδήποτε άλλη, έτσι δεν είναι; Αφού λοιπόν ο δικαστής έχει αποφασίσει την καταδίκη σε θάνατο την προγραμματισμένη ημέρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να οδηγήσει, έστω και με βαριά καρδιά, τον κατάδικο στην κρεμάλα.

Ολοι σχεδόν οι κάτοικοι της μικρής πόλης έχουν συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσουν την εκτέλεση η οποία θα πραγματοποιηθεί λίγο έξω από αυτήν. Και ένα παράξενο πράγμα, όλοι, ακόμα και οι φανατικότεροι εκ των μαρτύρων κατηγορίας στην δίκη, παρατηρούν τα τεκταινόμενα λίγο θλιμμένοι, σαν κάτι να τους σφίγγει ξαφνικά την ψυχή…

Ο δήμιος περνάει την θηλιά στο λαιμό του καταδίκου και την δεδομένη ώρα χτυπάει το άλογο που στη σέλα του βρίσκεται ο τελευταίος έτσι ώστε να το κάνει να φύγει, το σώμα του κατάδικου να βρεθεί στο κενό και να επέλθει ο θάνατος του. Ετσι και γίνεται αλλά τότε οι κάτοικοι της μικρής πόλης προσέχουν κάτι αλλόκοτο που συμβαίνει…

Βλέπουν δηλαδή ξαφνικά τον νεαρό σερίφη που τα τελευταία λίγα λεπτά τον είχαν χάσει από τα μάτια τους ανεβασμένο στο κλαδί του δέντρου στο οποίο είναι δεμένο το σχοινί της κρεμάλας! Τι κάνει εκεί πάνω; Προσπαθεί να τραβήξει το σώμα του καταδίκου τόσο γρήγορα και με τέτοιο τρόπο ώστε να προλάβει να τον ανεβάσει και αυτόν στο κλαδί πριν έρθει ο θάνατος του. Δεν μπορούσε μεν να παραβιάσει τον νόμο και να ματαιώσει την εκτέλεση αλλά βρήκε αυτό τον τρόπο, ριψοκινδυνεύοντας την ίδια την ζωή του, για να προσπαθήσει να σώσει τον  κατάδικο και να του επιτρέψει να συνεχίσει να ζει.

Ολοι οι κάτοικοι της μικρής πόλης παρακολουθούν όχι μόνο με περιέργεια και ενδιαφέρον αλλά και με αγωνία το δύσκολο, κοπιαστικό και ριψοκίνδυνο εγχείρημα του νεαρού σερίφη, να ισορροπήσει κυριολεκτικά και μεταφορικά ανάμεσα στο να μην παρακούσει τον νόμο και στην ηθική επιταγή του να σώσει έναν επί της ουσίας  αθώο άνθρωπο. Ολοι, ακόμα και η κουστωδία – γιατί ο ίδιος απουσιάζει από την πόλη –  του πρώην σερίφη, εκείνοι οι οποίοι συνήθως αποτελούσαν τα αποσπάσματα καταδίωξης που σχημάτιζε όταν το έκρινε αναγκαίο. Και ακόμα και αυτοί εύχονται, ενδόμυχα και χωρίς να το ομολογούν έστω, να επιτύχει η προσπάθεια του νεαρού σερίφη. Ολοι το επιθυμούν και το θέλουν αυτό εκτός από τους ελάχιστους, δυστυχώς πλέον όχι απλά γραφικούς αλλά πολύ επικίνδυνους για το σύνολο, τρελούς της μικρής πόλης…

Σύσσωμη σχεδόν η αντιπολίτευση, ακόμα και η κατεξοχήν ένοχη ΝΔ πλην βεβαίως Σαμαρά, παρακολουθεί, εγκρίνει και σε μεγάλο βαθμό συμπαρίσταται και στηρίζει την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να σώσει από σχεδόν βέβαιο θάνατο έναν λαό που όταν ανέλαβε να το κυβερνήσει είχε ήδη περασμένη στο λαιμό του την θηλιά και τα πόδια του κρέμονταν στο κενό. Ουδείς βέβαια αγιοποιείται ή εξιλεώνεται εκ των προτέρων και το αν ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να σώσει τον ελληνικό λαό είναι ο καταλληλότερος, ευφυής ή αφελής και εντέλει αποτελεσματικός θα το κρίνει η Ιστορία, πιθανόν και το εκλογικό σώμα σε όχι και πάρα πολλούς σε οποιαδήποτε περίπτωση μήνες.

Η ίδια όμως Ιστορία έχει ήδη αποφανθεί για το που ανήκουν οι λίγοι ηλίθιοι πρώην σύντροφοι του Α. Τσίπρα που, κόντρα ακόμα και στην κοινή λογική και φυσικά σε κάθε έννοια ηθικού, πολιτικού, μέχρι και ποινικού νόμου, ανεβασμένοι στο ίδιο κλαδί με εκείνον το πριονίζουν μανιασμένα για να τον γκρεμοτσακίσουν, αδιαφορώντας όχι μόνο για το αν θα έχουν και αυτοί την ίδια τύχη αλλά ακόμα και για το αν έτσι ο ελληνικός λαός μπορεί μεν να αποφύγει τον διά απαγχονισμού θάνατο αλλά μόνον επειδή θα πεθάνει από απότομη και μη ελεγχόμενη πτώση από αρκετά μεγάλο ύψος. Και ποια είναι αυτή η θέση για την οποία τους  προορίζει η Ιστορία; Μα φυσικά ανάμεσα στα χειρότερα, τα πιο άχρηστα ρετάλια της…

Σημειώσεις για ένα καλοκαίρι…

..

…το καλοκαίρι

σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει 

γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια στο περιθώριο κι ερωτηματικά… 

Η αρχή του καλοκαιριού…Ποιος είπε δηλαδή ότι το καλοκαίρι πρέπει να αρχίζει υποχρεωτικά την πρώτη Ιουνίου; Και γιατί να μην ξεκινάει μετά το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου; Οχι γιατί τότε αρχίζει η άδεια σου, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται το ετήσιο διάστημα που ξεκουράζεσαι από την εργασία σου, αν φυσικά είσαι από τους τυχερούς που έχουν ακόμα κάποια – μια ελάχιστη διαφορά στην προφορά αλήθεια χωρίζει αυτή την «άδεια» από την άδεια, δηλαδή την κενή, ποια κενή όμως και από τι; Πολύ ενδιαφέρουσα ετυμολογική συγγένεια, όπως και αν έχει….

Ούτε γιατί τότε, κάπου στις αρχές Αυγούστου, ξεκινούν για τους περισσότερους οι διακοπές, άλλη πολύ ενδιαφέρουσα λέξη αυτή…Διακόπτεις τι και γιατί; Την κανονική ζωή σου, την ροή της ίσως; Αρα αν λάβουμε υπόψη μας και το συνολικό αστικό φολκλόρ που εδώ και δεκαετίες συνοδεύει τις διακοπές, ειδικά στην Ελλάδα, η καλύτερη εποχή του χρόνου είναι οι ελάχιστες εβδομάδες κατά τις οποίες διακόπτεις τον φυσικό ρυθμό της ζωής σου για να μην κάνεις απολύτως τίποτα; Πρωτότυπη θεώρηση, αν μη τι άλλο και, αν το καλοσκεφτείς, είναι μια πολύ καλή αφορμή για να μας βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι σαν αθεράπευτους, αν όχι επαγγελματίες τεμπέληδες…

Οχι λοιπόν, θα μπορούσε η αρχή του καλοκαιριού να είναι για εσένα τώρα επειδή έτσι το θέλεις, γιατί ποτέ δεν πίστεψες ότι είναι υποχρεωτικό να συντονίζεσαι και να συμβαδίζεις πάντα και σε όλα με τους υπόλοιπους…Επειδή πολύ απλά έτσι γουστάρεις και τότε θυμάσαι ότι την ίδια ακριβώς αίσθηση είχες και επτά και τρία χρόνια πριν την συγκεκριμένη περίοδο και αν την πρώτη φορά κάπως μπορούσες να την εξηγήσεις την δεύτερη δεν είχες ιδέα. Γιατί λοιπόν να μην είναι και τώρα μια τέτοια περίπτωση;

Κατά βάθος βέβαια και πέραν από την εκάστοτε συγκυρία ξέρεις πολύ καλά τον λόγο…Είναι επειδή πάντα έβλεπες το καλοκαίρι διαφορετικά από τους άλλους, για τους περισσότερους είναι κατάληξη αλλά για εσένα ανέκαθεν ήταν έναρξη. Καιρός του θερίζειν, καιρός του σπείρειν και όχι το αντίθετο…Το καλοκαίρι προηγείται της σποράς του φθινοπώρου, της βλάστησης των σπόρων αρχικά εντός και στη συνέχεια εκτός του εδάφους – κάτι σαν…εγκυμοσύνη της γης; –  του χειμώνα και της εκρηκτικής, συγκλονιστικής ανθοφορίας της άνοιξης. Από εκεί και πέρα γιατί να πρέπει κανείς να περιμένει αναγκαστικά την ωρίμανση και την καρποφορία του επομένου καλοκαιριού, ποιος νοιάζεται εντέλει για κάτι που θα συμβεί έναν ολόκληρο χρόνο μετά; Για να μην το πάμε και βαθύτερα, στο τι ακριβώς σημαίνει για τον καθένα ωρίμανση και στο πόσα διαφορετικά είδη καρποφορίας από τον ίδιο σπόρο μπορούν να υπάρξουν…ποιος μπορεί να προβλέψει ποιο ακριβώς θα είναι αυτή την φορά και γιατί να θέλει οπωσδήποτε να το κάνει;

Αφού λοιπόν είναι η αρχή του καλοκαιριού είναι καιρός να προγραμματίσεις το που θα παραθερίσεις….ακόμα και αν δεν φύγεις τελικά καθόλου από την πόλη, όπως και τις τελευταίες πέντε χρονιές.

…αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού 

το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου  

που μας άφηνε θαματουργά στη θάλασσα την παντοτινή

για να μας πλύνει από τις αμαρτίες…

Δεν πειράζει  όμως…Το βλέμμα ψηλά, όπως πάντα τέτοια εποχή και βραδινή ώρα όταν βρίσκεσαι σε ανοιχτό χώρο, έστω και αν είναι ένα μπαλκόνι. Από τότε που ήσουν μικρό παιδί και άκουσες για πρώτη φορά το σλόγκαν «space is the place» και σου καρφώθηκε στο μυαλό, μια για πάντα…Οπως τότε, έτσι και τώρα, κοιτώντας προς την κατεύθυνση του Ωρίωνα, πάντα προς αυτήν. Και τότε και τώρα το ήξερες, το πίστευες βαθιά μες σου ότι αυτές και μόνο θα ήταν οι ιδανικές διακοπές σου, λίγες έστω μέρες στον Μπετελγκέζ ή στην Μπελατρίξ ή τέλος πάντων κάπου ανάμεσα τους. Η διαφορά είναι ότι τότε έδινες έστω και μιαν ελάχιστη πιθανότητα το όνειρο αυτού του τέλειου καλοκαιρινού ταξιδιού κάποτε να πραγματοποιηθεί ενώ τώρα γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει η παραμικρή….

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας 

ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής…

Άλλωστε μπορεί να υπάρχει και εδώ, κοντά σου, γύρω σου και ειδικά όταν είναι νύχτα όπως τώρα ένας άλλος Ωρίων…Ενας αστερισμός φτιαγμένος από τα φώτα που έρχονται από το εσωτερικό των κτιρίων, των νέον επιγραφών, των διερχομένων αυτοκινήτων, εκείνου του μακρινού αεροπλάνου, από εκατομμύρια ζευγάρια μάτια που ξέρεις ότι είναι εκεί έξω χωρίς να τα βλέπεις, από τις εκλάμψεις, ορατές και μη, οι οποίες έρχονται κατά δισεκατομμύρια κάθε δευτερόλεπτο από το σύμπαν και από πολύ, πάρα πολύ, απέραντο στιλπνό σκοτάδι. Και απόλυτα, νεκρικά  βουβός όπως και εκείνος στον ουρανό…

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή 

δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ· ψίθυροι 

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη 

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια…

Κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου όμως ο Marc Almond επιμένει να διαταράσσει την σιωπή τραγουδώντας «for stars we are and stars we’ll be»…Και τότε φυσάει λίγο δυνατά ο άνεμος, όχι ο κοσμικός αλλά ένας γήινος και τόσο ευπρόσδεκτα δροσερός…και ξαφνικά αρχίζει να γελάς, ένα πηγαίο, αυθόρμητο, απελευθερωτικό γέλιο. Γιατί η πνοή του αέρα σε έκανε να συνειδητοποιήσεις πόσο αστεία πραγματικά, ακόμα και γελοία είναι τόσα πολλά από αυτά που μας απασχολούν καθημερινά, καταναλώνοντας αδίκως τόσο πολύ από τον πεπερασμένο χρόνο και την όχι πεπερασμένη μεν όσο ζούμε αλλά τόσο πολύτιμη σκέψη μας… «Προβλήματα» ανύπαρκτα ή και εξολοκλήρου κατασκευασμένα όπως ένα υποτιθέμενο δικό σου, το αν θα αντέξεις να συνεχίσεις να μακραίνεις τα μαλλιά σου μέχρι που πια να μπορούν να πιαστούν πίσω ή κάποια φορά σαν και αυτή, όταν ο αέρας φέρνει τις τούφες από τα πλάγια στα μάτια και στο στόμα σου κάνοντας σε να τις παραμερίζεις συνέχεια, θα σπάσουν τόσο πολύ τα νεύρα σου ώστε θα επιστρέψεις στο short back ‘n’ sides…Who gives a fuck really?

...άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες  

που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν…

Το μοναδικό τελικά που έχει σημασία είναι να κατανοείς καλά το πριν και όσα συνέβησαν σε αυτό, να βιώνεις με ένταση, πάθος μα και λογική (δύσκολος συνδυασμός αλλά οι ικανοί σε αυτά δοκιμάζονται και όχι στα εύκολα…) το τώρα ώστε να το γνωρίζεις όσο το δυνατόν καλύτερα και να προετοιμάζεσαι και ταυτόχρονα να προετοιμάζεις το μετά, Και μετά πριν και πάνω από όλα σημαίνει αρχές, όχι μία αλλά πολλές…Οχι άλλες συνέχειες, ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος τις χρειάζεται, μόνον αδιάκοπες αρχές, ει δυνατόν προσπάθησε ώστε κάθε ημέρα να φέρνει και μιαν άλλη.

Γιατί είναι μόνον οι αρχές που δίνουν περιεχόμενο στο σύνολο, αυτές είναι που επανανοηματοδοτούν το μεγάλο ταξίδι…κάνοντας σε κάθε φορά να ορίζεις και έναν νέο, διαφορετικό, πιο μακρινό μα και ομορφότερο και πιο ποθητό προορισμό. Αρχές σαν και αυτές που μία τους μπορεί φυσικά να αποτελέσει κάθε καλοκαίρι και το συγκεκριμένο ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο…

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές 

μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια 

και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες… 

[Ολα τα αποσπάσματα με πλάγια γράμματα είναι από την ποιητική σύνθεση του Γιώργου Σεφέρη «Σχέδια Για Ενα Καλοκαίρι» που ήταν μέρος της συλλογής «Τετράδιο Γυμνασμάτων» (1940)]