Made of air…

Το σώμα μας αποτελείται κατά εβδομήντα τοις εκατό από νερό ή H20. Το υγρό δηλαδή που όταν εξαερώνεται παράγει το οξυγόνο, το αέριο το οποίο με τη σειρά του αποτελεί ένα σεβαστό ποσοστό της ατμόσφαιρας που περιβάλλει τον πλανήτη μας και μας επιτρέπει να υπάρχουμε επάνω σε αυτόν. Είναι το οξυγόνο αυτό που αναπνέουμε και αυτό επίσης δημιουργεί το νερό, το υγρό χωρίς την πρόσληψη του οποίου μπορούμε να επιβιώσουμε για πολύ μικρότερο διάστημα από όσο χωρίς φαγητό, την οποιαδήποτε στερεά ύλη δηλαδή, ακριβώς γιατί όπως είπαμε είναι το στοιχείο που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του σώματος μας.

Αν το καλοσκεφτούμε λοιπόν είμαστε πολύ λιγότεροι φτιαγμένοι από στερεά ύλη από όσο συνήθως νομίζουμε. Κατά μιαν έννοια στην πραγματικότητα είμαστε φτιαγμένοι από αέρα, ναι, αέρα σαν αυτόν που μας περιβάλλει. Από αυτόν προερχόμαστε και σε αυτόν, πολύ περισσότερο από όσο στο χώμα, θα επιστρέψουμε κάποτε. Μόρια και ακόμα περισσότερο άτομα και μικροσωματίδια ατόμων, χαμένα μέσα στην απεραντοσύνη των αναρίθμητων εκατοντάκις τρισεκατομμυρίων άλλων τέτοιων ατόμων και μικροσωματιδίων που αποτελούν τον αέρα ο οποίος, ανεξάρτητα από την περιεκτικότητα του ή μη σε οξυγόνο, ξεκινάει από τις απαρχές του σύμπαντος οι οποίες δεν ξέρουμε καν ποιες ακριβώς είναι και φτάνει μέχρι τις εσχατιές του που δεν θα δούμε ποτέ και πιθανότατα είναι εκεί ακριβώς από όπου ξεκίνησε. Αέρας άπειρος, αιώνιος, αναλλοίωτος στο σύνολο του, παρά τις συνεχείς μεταβολές κάθε δευτερόλεπτο στη σύνθεση και στα επιμέρους συστατικά του….

Και στο ενδιάμεσο; Τι συμβαίνει στην διάρκεια του τόσο σύντομου τελικά διαστήματος κατά το οποίο είμαστε συγκροτημένοι σε αυτό που αποτελεί την έμβια ύπαρξη μας; Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να διαλυθούμε μέσα στον αέρα, φωτεινό την ημέρα και κατασκότεινο τη νύχτα, ο οποίος μας περιβάλλει και μέρος του είμαστε και εμείς; Τι είναι αυτό που δεν αφήνει αυτό τον αέρα όταν τίθεται σε κίνηση και μετατρέπεται σε άνεμο, παγωμένο τον χειμώνα και καυτό το καλοκαίρι, να μας παρασύρει όπου θέλει και τελικά να μας διαλύσει, να μας εκμηδενίσει μέσα σε ελάχιστες στιγμές; Μήπως η ίδια μας η ύπαρξη δεν είναι τελικά παρά μια ψευδαίσθηση, ένα θρόισμα, ένα παιχνίδι του αέρα; Μήπως το γεγονός του ότι υπάρχουμε δεν είναι παρά ένα καπρίτσιο του που ανά πάσα στιγμή, όταν χάσει το κέφι του για αυτό, μπορεί να πάψει να υφίσταται;

Όχι όμως, κατηγορηματικά δεν είναι έτσι! Πριν από όλα γιατί, όπως λέει και ένα τραγούδι, «έχουμε την ψυχή μας και έτσι μπορούμε να αισθανόμαστε», κάτι που σίγουρα ο αέρας δεν μπορεί να κάνει. Και στη συνέχεια και ακόμα περισσότερο γιατί υπάρχει αυτή η φωνή μέσα μας που επαναλαμβάνει συνεχώς, όπως και σε όλους τους όμοιους μας, σκέφτεσαι άρα υπάρχεις, σκέφτεσαι άρα υπάρχεις….Μόνον όταν αυτή η φωνή σιωπήσει, ξαφνικά όσο αναμενόμενο και αν είναι όπως ακριβώς και όταν άρχισε, θα έχουμε γίνει και πάλι τμήμα του αέρα. Αλλά και πάλι, τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι στην απεραντοσύνη και στη δύναμη του; Είμαστε τελικά εντελώς ανίσχυροι μπροστά του, έρμαια της παραμικρής κίνησης του;

Σε αυτό το σημείο όμως δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε άλλους ανθρώπους οι οποίοι όχι μόνο δεν διαλύθηκαν ή δεν λύγισαν καν μπροστά στην τεράστια δύναμη του αέρα αλλά αντίθετα την χρησιμοποίησαν για να κάνουν τις συνθήκες διαβίωσης τους και στη συνέχεια πάρα πολλών άλλων πιο ευνοϊκές και εντέλει λίγο καλύτερες. Αυτούς που, πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, παρατήρησαν ότι κάθε ήχος διαδιδόταν μέσω του αέρα και, ελέγχοντας την παραγωγή των κυμάτων του από κρουστές, έγχορδες μα και πνευστές – διαμέσου του φυσήματος δηλαδή – πηγές, άρχισαν να δημιουργούν την μουσική, ένα από τα λίγα πράγματα τα οποία διαχρονικά τέρπουν και κάνουν λίγο πιο ευχάριστη την ζωή του είδους μας. Ή άλλους που χρησιμοποίησαν την δύναμη του αέρα για να παράγουν διάφορες μορφές ενέργειας. Και τέλος εκείνους που, αρκετά πιο πρόσφατα, σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν τον αέρα για να μεταφέρουν σε πολύ μακρινές αποστάσεις μεγάλα φορτία, ανάμεσα τους και ανθρώπινα, πολύ πιο εύκολα και ασύγκριτα πιο γρήγορα από όσο οποιοσδήποτε άλλος τρόπος μετακίνησης τον οποίο γνωρίζαμε μέχρι τότε.

Καλά όμως αυτοί που κατόρθωσαν τέτοια θαυμαστά πράγματα αλλά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, καθένας/μία μας, στην καθημερινότητα μας για να μην καταλήξει η ύπαρξη μας να είναι στην κυριολεξία έπεα πτερόεντα; Πριν από όλα έχουμε τον συνδυασμό τον στοιχείων που μας καθιστούν βέβαιους/ες ότι υπάρχουμε, των συναισθημάτων και της λογικής μας. Και ο συνδυασμός αυτός παράγει μερικά πολύ σημαντικά αποτελέσματα, πριν από όλα τα όνειρα αλλά και τις επιθυμίες οι οποίες αποτελούν ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για κάθε άνθρωπο. Είναι όμως τα όνειρα που παρουσιάζουν πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί από αυτά – και μόνον από αυτά! – γεννιέται η ελπίδα.

Οτιδήποτε και αν πει κανείς, όσο και αν τονίσει την σημασία της ελπίδας, θα είναι λίγο. Είναι το μεγαλύτερο, το ισχυρότερο κίνητρο μας για να συνεχίζουμε, να βελτιώνουμε τον εαυτό μας, να προσπαθούμε, να κοπιάζουμε, να αγωνιζόμαστε και να μην παραιτούμαστε, να μην εγκαταλείπουμε ποτέ το αυτονόητο δικαίωμα μας στην ζωή και όσο καλύτερη είναι δυνατόν σε κάθε περίσταση. Άνευ ελπίδας έχουμε ουσιαστικά εξαερωθεί πολύ πριν φτάσει η στιγμή να πραγματοποιηθεί αυτό, αντίθετα είναι εκείνη που, πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, μας επιβεβαιώνει κάθε στιγμή ότι είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από μια ασταθής, αβαρής και δίχως ρίζες μάζα αέρα. Και σχεδόν τίποτα άλλο δεν μας δίνει τόσο δύναμη όσο αυτή η επίγνωση….

Η ελπίδα είναι το καλύτερο κίνητρο μας και το πιο δυνατό μας όπλο στην μάχη της ζωής. Είναι η απολύτως χειροπιαστή σκέψη, ακόμα και όταν η εικόνα της μέσα στο μυαλό μας μόνον ολοκληρωμένη δεν είναι, που μας κάνει όχι να αψηφούμε αλλά να επιμένουμε κόντρα και στον ισχυρότερο αντίθετο αέρα. Η σκέψη για κάτι καλύτερο, οτιδήποτε και αν είναι αυτό για κάθε άνθρωπο και σε κάθε περίπτωση, που θα έρθει. Και δεν θα έρθει επειδή απλά υπάρχει ή, ακόμα χειρότερα, γιατί θα το φέρει ο άνεμος, εμείς θα το κάνουμε να έρθει, επειδή το θέλουμε, με την λογική μας και με τις συνειδητές και συστηματικές προσπάθειες μας για αυτό. Η ελπίδα είναι αυτό που τελικά μας διαφοροποιεί από τον αέρα που ήμασταν και θα γίνουμε και πάλι κάποτε, σηματοδοτεί και οριοθετεί το διάστημα κατά το οποίο είμαστε μια αυτεξούσια οντότητα που υπόκειται μόνο στην δική της θέληση και όχι του αέρα ή οτιδήποτε ή οποιουδήποτε άλλου.

Επί της ουσίας η ελπίδα είναι που μας κρατάει ζωντανούς αλλά και μας δίνει την δύναμη να παλεύουμε για την ίδια την ζωή μας και έτσι να συνεχίζουμε, μέχρι το φυσικό τέλος μας. Ίσως δεν είναι πάρα πολλά αλλά αναμφίβολα, αμέσως μετά από την ζωή, είναι ό,τι καλύτερο, υψηλότερο και ομορφότερο μας έχει δοθεί και διαθέτουμε….Και για αυτό ακριβώς της – αλλά και μας – αξίζει να μαχόμαστε και για αυτήν την ίδια, την ελπίδα, μέχρις εσχάτων για να την δικαιώσουμε, δηλαδή να την μετατρέψουμε σε πραγματικότητα.

Όσο για το αν τελικά χάσουμε αυτόν τον πόλεμο…τι να γίνει; Τουλάχιστον θα είναι μια ένδοξη ήττα και, πάνω από όλα, θα ξέρουμε ότι επιτελέσαμε στο ακέραιο το καθήκον μας, απέναντι στην ελπίδα αλλά και τον εαυτό μας. Έτσι ώστε όταν τα άτομα μας και τα μικροσωματίδια τους θα διαχυθούν και πάλι ανάμεσα στα άπειρα άλλα του αέρα να διατηρήσουν, έστω ως μεταμνήμη, τα όσα νιώσαμε και, ακόμα περισσότερο, όσα η ελπίδα μας έκανε να νιώσουμε….μέχρι ίσως η ίδια εσωτερική φωνή αλλά με άλλο τόνο να αρχίσει και πάλι να ψιθυρίζει σε κάποια από αυτά τα άτομα και μικροσωματίδια και αρκετά άλλα που θα βρεθούν δίπλα τους σκέφτεσαι άρα υπάρχεις. Γιατί αν ισχύει το αξίωμα ότι η ενέργεια διατηρείται αναλλοίωτη και δεν χάνεται ποτέ δεν μπορεί φυσικά να αποτελεί εξαίρεση η πιο ζωτική μορφή της….Γιατί τι άλλο είναι η ελπίδα παρά η ενέργεια της ίδιας της ζέουσας και ρέουσας ζωής;

Και αυτή η σκέψη δεν μπορεί παρά να σε κάνει να κοιτάξεις τον αέρα που σε γέννησε με την ίδια κατανόηση και αγάπη όπως πάντα αλλά και με περισσότερο πείσμα από ποτέ. Καθώς λοιπόν του ψιθυρίζεις με σφιγμένα δόντια «όχι, δεν θα σου περάσει» κλείνεις τα μάτια και τον αφήνεις να περάσει από πάνω σου, αισθάνεσαι μέχρι τα κατάβαθα του είναι σου την τιτάνια δύναμη του ενώ ταυτόχρονα του κλέβεις πονηρά και αποθηκεύεις λίγη. Τόση όση χρειάζονται τα φτερά της ελπίδας σου για να πετάξει πάρα πολύ ψηλά, όσο είναι αναγκαίο για να φτάσει στην πραγμάτωση της….

 

https://www.youtube.com/watch?v=U7RYSQvrUrc

 

 

Στις ξέρες, με τον άνεμο κόντρα…

 

Είναι πάντα οι πιο δύσκολες ώρες αυτές, πολύ αργά τη νύχτα και λίγο πριν το ξημέρωμα, στη γέφυρα, τότε που όλο το πλήρωμα έχει πάει για ύπνο και είσαι εντελώς μόνος σου εκεί. Τον χειμώνα, με τις βροχές, τα αστραπόβροντα και τον δυνατό άνεμο να ανεβάζει τα κύματα πιο ψηλά από την πλώρη αλλά ίσως ακόμα περισσότερο τώρα το καλοκαίρι. Με την απόλυτη νηνεμία του, τη θάλασσα λάδι, τον έναστρο ουρανό και την πεντακάθαρη ατμόσφαιρα να αφήνει την ματιά ελεύθερη να φτάνει μπροστά, πολύ μπροστά….στις γραμμές των οριζόντων. Μακρινές, πάντα μακρινές και ακόμα και όταν τις νομίζεις ότι τις πλησίασες να δείχνουν πάλι το ίδιο μακρινές…..

Δεν είναι μόνον το ότι, όπως συνήθως άλλωστε, δεν σου κολλάει ύπνος αυτό που δεν σε αφήνει να πας να ξεκουραστείς και εσύ. Πολύ περισσότερο είναι ότι είναι μια από εκείνες τις νύχτες και ημέρες που δεν μπορείς να εμπιστευθείς τον αυτόματο πλοηγό ούτε για μερικά δευτερόλεπτα, όπως άλλωστε ήταν και οι περισσότερες, σχεδόν όλες μέχρι τώρα…Γιατί η θάλασσα, αυτή η θάλασσα, είναι πάντα επίφοβη και αν δεν προσέξεις γίνεται πολύ επικίνδυνη, την ημέρα αλλά πολύ περισσότερο τη νύχτα. Γιατί μπορεί μεν «να είναι παράξενα της Ιντιας τα φανάρια» αλλά τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχει κανένα φανάρι, κανένα φως όπως απόψε; Τότε δεν αρκεί να χαραχθεί η πορεία, πρέπει και κάποιος να την επιβλέψει. Και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από εσένα….

Για αυτό λοιπόν είσαι και πάλι μόνος σου στη γέφυρα, σε αυτό το καράβι που το λένε ΖΩ Η2016….Το βλέμμα σου καρφωμένο πάντα εμπρός, ευθεία μπροστά, στον ορίζοντα εκτός όταν ρίχνεις σχεδόν κλεφτές ματιές στην πυξίδα για να στρίψεις, όταν χρειάζεται, ελάχιστα το πηδάλιο, δεξιά ή αριστερά. Είναι αυτές οι τόσο μικρές ώστε το αμάθητο μάτι δεν τις παρατηρεί καν αλλά και απαραίτητες, καθοριστικές αλλαγές στην πορεία που είναι ό,τι σημαντικότερο στην πλοήγηση, το να μην κάνεις έστω και μιαν από αυτές μπορεί να επιφέρει την καταστροφή, δηλαδή την καταβύθιση. Πολύ περισσότερο όταν η διαδρομή που ήδη ακολουθείς ολοφάνερα είναι εξαιρετικά δυσχερής και όχι από τις πλέον ακίνδυνες….

Όχι βέβαια ότι καμία διαδρομή ήταν ή θα είναι ποτέ πανεύκολη και δεν θα κρύβει κανένα κίνδυνο αλλά αυτή είναι σίγουρα πολύ περισσότερο από άλλες. Άγνωστα νερά, δεν μπορείς να ξέρεις καν αν είναι πολύ βαθιά ή αντίθετα ύπουλα ρηχά και στεριά να μη φαίνεται πουθενά γύρω, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι….Αυτό που σίγουρα φαίνεται είναι οι ξέρες, πολλές, μεγάλες και πολύ κοντά η μία στην άλλη, άλλες σχεδόν καλυμμένες από το νερό και άλλες να ορθώνονται ψηλές και για αυτό να δείχνουν ακόμα πιο απειλητικές ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, είναι οι κρυμμένες αυτές που μπορούν να τρυπήσουν το σκαρί πριν καν το καταλάβεις. Και δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξεις πορεία και να τις προσπεράσεις, η διαδρομή αυτή υποχρεωτικά διέρχεται ανάμεσα τους….Το έχεις αποδεχθεί και ξέρεις πολύ καλά ότι μόνο σου μέλημα είναι να περάσει το πλοίο αλώβητο και να συνεχίσει το ταξίδι του, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Ακολουθώντας το φως του ήλιου, πηγαίνοντας προς αυτό που ταυτόχρονα είναι και εκείνο το οποίο μπορεί να σε οδηγήσει…

Αυτή την ώρα όμως, μέσα στο πηχτό σκοτάδι, δεν έχεις τίποτα άλλο εκτός από τα μάτια σου και την πυξίδα, την πυξίδα και τα μάτια σου….Και δεν είναι μόνον οι ξέρες μπροστά, είναι και το ότι έχεις τον άνεμο κόντρα. Θα ήταν καλύτερα αν τον είχες ούριο και, καθώς είναι αρκετά δυνατός, να προκαλεί κλυδωνισμούς στο καράβι; Όχι αλλά και το να τον έχεις κόντρα με αυτή την ένταση σε δυσκολεύει να κρατήσεις σταθερή πορεία, υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι το πλοίο στρίβει με δική του πρωτοβουλία. Και αυτό δεν έχει σημασία όμως, ο αντικειμενικός σκοπός του ταξιδιού αλλά και η στοιχειώδης αυτοσυντήρηση επιβάλλουν να διατηρηθεί η πορεία σταθερή….Και για αυτό ακριβώς βρίσκεσαι και πάλι μόνος σου στη γέφυρα τώρα.

Και όμως δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, δεν ήταν αναγκαίο να είναι έτσι…Υπήρχαν τουλάχιστον άλλες δυο – τρεις διαδρομές προς τον ίδιο προορισμό, με λιγότερες δυσκολίες και πολύ λιγότερους κινδύνους. Και δεν είναι καθόλου ανεξήγητο το γιατί ακολουθείς αυτή, την χειρότερη και όχι μιαν από εκείνες, γνωρίζεις πολύ καλά τον λόγο. Είναι γιατί κάποιοι δεν τηρούν τους απλούστερους και βασικότερους κανόνες της ασφαλούς ναυσιπλοΐας και ένας από αυτούς κυριολεκτικά σε ώθησε να το κάνεις…

Και επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, σε εσένα αλλά και σε πολλούς άλλους, δεν μπορεί να μην ξυπνήσει μάσα σου το έμφυτο συναίσθημα της δικαιοσύνης….και τότε σε πιάνει μια ιερή αγανάκτηση για όλους και όλες αυτούς/ές που βγαίνουν στη θάλασσα δίχως μπούσουλα, με χαλασμένο πηδάλιο, χωρίς να έχουν χαράξει καμία πορεία και ούτε καν έναν συγκεκριμένο προορισμό. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να αρμενίζουν ανέμελοι, θεωρώντας μάλιστα ότι η θάλασσα είναι μόνο δική τους, να πλέουν δεξιά και αριστερά, όπου και όπως γουστάρουν….Και όλα αυτά επειδή δεν έχουν την δύναμη να παραδεχτούν ότι είναι ακατάλληλοι για αυτό το ταξίδι και τουλάχιστον να βρουν έναν ήσυχο όρμο για να αράξουν και να μείνουν εκεί, αποτραβηγμένοι για πάντα.

Αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά παρασύρουν και άλλους ή άλλες, αδύναμους/ες αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο….η δική τους αδυναμία είναι ότι φοβήθηκαν ή απλά δεν μπόρεσαν ακόμα να μάθουν να κυβερνούν το καράβι τους, Θα μπορούσαν όμως πολύ ωραία να το μάθουν αν δεν βρισκόταν στη ρότα τους κάποιος/α από τους άλλους/ες, από αυτούς/ές που κάνουν τις μάταιες, άσκεφτες, επικίνδυνες, χωρίς λόγο και αιτία, πόσο μάλλον δίχως το παραμικρό νόημα μανούβρες τους μέσα στη θάλασσα και στην κυριολεξία όποιον πάρει ο χάρος εκτός φυσικά από τους ίδιους/ες, τα τομάρια τους ξέρουν πάντα να τα προφυλάσσουν πολύ καλά. Και προφανώς αυτό συνεπάγεται ότι πολύ εύκολα, έστω και από θαλάσσια καραμπόλα, μπορείς να βρεθείς να την πληρώνεις και εσύ, δίχως ούτε καν να τους γνωρίζεις, πολύ περισσότερο χωρίς να τους έχεις βλάψει στο παραμικρό…

Και τότε, όσα αποθέματα ανεκτικότητας για τους άλλους και αν έχεις, δεν μπορείς να μην ευχηθείς όλοι και όλες αυτοί/ές οι άχρηστοι πλοίαρχοι να εξαφανίζονταν από την θάλασσα. Τα άθλια, σάπια πριν ακόμα από την καθέλκυση, γαμημένα καρυδότσουφλα τους να έβρισκαν μπροστά τους τις ξέρες, τους σκοπέλους και τους υφάλους στους οποίους σπρώχνουν εσένα και τόσους/ες άλλους/ες και να γκρεμοτσακίζονταν, να πήγαιναν στον διάβολο μαζί με τους ίδιους/ες. Γιατί αυτή η θάλασσα στο πέρασμα των αιώνων γίνεται όλο και πιο δύσκολη στο να την πλεύσεις…Και δεν έχει χώρο, ούτε εμείς οι υπόλοιποι έχουμε τον χρόνο για αυτούς/ές οι οποίοι/ες δεν μπήκαν στον κόπο, δεν ξέρουν, δεν μπορούν, δεν θέλουν και για αυτό δεν θα μάθουν ποτέ αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων μαθαίνει όσο νωρίτερα γίνεται. Απλά να κυβερνά σωστά το καράβι της….

Και είμαστε πια πάρα πολλοί/ές σε αυτή την θάλασσα για να έχουμε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε κάποιους/ες που αγνοούν ακόμα και το γιατί βρέθηκαν σε αυτήν, λειτουργώντας μόνο σαν βαρίδια για όλους/ες εμάς οι οποίοι/ες προσπαθούμε να μην πάμε στον πάτο. Ανώφελο, περιττό έρμα που αυτό το οποίο επιδιώκει στην ουσία είναι να καταλάβει μια θέση στα αμπάρια ενός άλλου πλοίου, επιβαρύνοντας τα κατά πολύ και μην προσφέροντας το παραμικρό αντάλλαγμα για αυτό…Και τέλος υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια που δεν ανταποκρίνονται στην θεμελιώδη απαίτηση του αμοιβαίου αλληλοσεβασμού η οποία οφείλει να χαρακτηρίζει το είδος μας και αυτή ναι, είναι μια πολύ μεγάλη διαφορά, τοποθετώντας τους δεύτερους ελάχιστα πιο πάνω από την κατηγορία των φασιστοειδών υπανθρώπων οι οποίοι διέπονται αποκλειστικά από τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τον φανατισμό και ό,τι άλλο αρρωστημένο γεννάει το καταραμένο μυαλό τους.

Όμως αυτή η σκέψη δεν σε βοηθά, αντίθετα μάλλον σε αποσπά από αυτό που δεν μπορεί παρά να είναι ο μόνος σκοπός σου, το να φτάσεις ασφαλής και με το καράβι σου ακέραιο και δίχως ζημιές. στον προορισμό σου. Για αυτό και εστιάζεις στο μόνο που πρέπει το κάνεις, σε αυτόν τον προορισμό όσο και αν δεν είναι ακόμα ορατός…Ευτυχώς οι γραμμές των οριζόντων παραμένουν πάντα το ίδιο μακρινές. Και δεν το πιστεύεις απλά ακράδαντα, το ξέρεις ότι, αργά ή γρήγορα, το δικό σου απάνεμο λιμάνι θα φανεί….Εστω και με κόντρα τον άνεμο θα περάσεις και από αυτές τις ξέρες, ακόμα και αν είναι περισσότερες και πιο επικίνδυνες από όσες άλλες έχουν βρεθεί στη ρότα σου. Διόλου συμπτωματικά γιατί ο προορισμός αυτή τη φορά είναι μάλλον ο πιο επιθυμητός και όμορφος που κατευθύνθηκες ποτέ…Και αν το σκοτάδι γύρω σου είναι τόσο πηχτό υπάρχει το φως από ένα ζευγάρι μάτια για να σου δείχνει αλάθητα την ρότα, ακόμα και αν δεν τα βλέπεις αυτή τη στιγμή τα έχεις αδιάκοπα, κάθε λεπτό μέσα στην ψυχή σου. Λαμπρότερα και πιο φωτεινά από όλους τους φάρους του κόσμου μαζί….

Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, είναι μια αλήθεια που κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει ποτέ. Και σε αυτήν ειδικά τη θάλασσα τις περισσότερες φορές έχει φουρτούνα, ακόμα και οι μπουνάτσες πολύ συχνά δεν είναι παρά ανάπαυλες πριν την επόμενη τέτοια. Έχεις περάσει ήδη από πάρα πολλές φουρτούνες, δεν θα σε φοβίσει μια ακόμα, έστω και αν είναι μεγαλύτερη….Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να διατηρήσεις αδιατάρακτη την σωστή πορεία σου και αυτό το γνωρίζεις καλά. Οπως γνωρίζεις και ότι, όπως ακριβώς δεν πρέπει να αφήνεις το μεγάλο υψόμετρο να σε επηρεάζει αρνητικά με ιλίγγους ή οτιδήποτε άλλο, έτσι δεν πρέπει και να επιτρέπεις σε αυτή τη δύναμη, σε αυτή την θεϊκή σχεδόν φόρτιση που κάνει την ψυχή σου όχι απλά να κοιτά αλλά και να στρέφεται προς τα πάνω, όσο υψηλότερα είναι δυνατόν, να φτάσει και σε άλλα σημεία. Με άλλα λόγια να αφήσεις τα μυαλά σου να πάρουν αέρα, υποτιμώντας τον κίνδυνο ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο….

Κλειδώνεις λοιπόν το πηδάλιο στην κατεύθυνση που έχεις ήδη διασφαλίσει ότι είναι αυτή που πρέπει για τα επόμενα δέκα λεπτά και βγαίνεις στο κατάστρωμα για ένα τσιγάρο. Ο δυνατός κόντρα άνεμος έχει και τα θετικά του, δροσίζει το σώμα σου μετά από την ζέστη του κλειστού χώρου αλλά μαζί θαρρείς και τις σκέψεις σου, σχεδόν αγγίζει και την ψυχή σου…Και καθώς η αυγή αρχίζει να χαράζει εύχεσαι στον εαυτό σου και σε όποιον/α άλλον/η είναι αναγκασμένος να περάσει ανάμεσα από ανάλογες ξέρες αυτό το «μακρύ ταξίδι της ημέρας μέσα στη νύχτα» να είναι τουλάχιστον όσο το δυνατόν συντομότερο. Και τελικά στρέφεσαι στην μικρή εκείνη φράση που ανέκαθεν σε κρατούσε όχι μόνον όρθιο αλλά και σε εγρήγορση με το πηδάλιο στα χέρια τόσες νύχτες και σίγουρα θα το κάνει και αναρίθμητες άλλες: Περιμένετε και ελπίζετε!

 

The last word

Is the lost word

Why don’t you say so

I sleep light

On these shores tonight

I live light on these shores

Elevation don’t go to my head

Now you give me no trouble

And you give me no help

It is the clown

That works so well

I sleep light on these shores tonight

I live light on these shores

Elevation don’t go to my head

Our lips are sealed our breath is burning

These cold wild seas have left us turning

But I sleep light on these shores tonight

I live light on these shores….

 

https://www.youtube.com/watch?v=cJapgp-kTqQ