https://www.youtube.com/watch?v=iuQ0Plw9V38
Τα σύννεφα τώρα φεύγουν, όπως πριν μερικές ώρες ήρθαν και σε λίγο μπορεί να ξαναέρθουν. Αυτό κάνουν τα σύννεφα, πηγαίνουν και έρχονται…Και εσύ, είτε στέκονται από πάνω σου, πολλά ή λίγα, είτε πηγαίνουν είτε έρχονται, κοιτάς πάντα προς τα πάνω. Ψάχνοντας να βρεις ανάμεσα τους μια λωρίδα ουρανού, έστω και πολύ στενή. Γιατί είναι σε αυτήν που θα δεις πάλι τον ήλιο…
Λίγες μέρες μετά την θερινή ισημερία, λίγα λεπτά από τότε που άρχισε να ισχύει η θερινή ώρα. Όταν χάνουμε μιαν ώρα, την ίδια που θα ξαναπάρουμε πίσω σε επτά περίπου μήνες για να μην έχουμε ούτε κέρδη και ζημίες. Γιατί τίποτα δεν σου χαρίζεται στην ζωή και, υπό αυτή την έννοια, δεν υπάρχει και τίποτα το οποίο να μπορεί κανείς να σου πάρει πίσω. Υπάρχουν μόνον αυτά που σου δίνουν οι άλλοι με την θέληση τους και στη συνέχεια εκείνα που διεκδικείς ο ίδιος για τον εαυτό σου, πάλι μόνο και μόνον επειδή τα θέλεις και με προϋπόθεση η δική σου θέληση να μην καταπατά κανενός άλλου. Μόνον αυτά..
Αν το καταλάβεις και το δεις αυτό τότε όλα αυτόματα φαίνονται απλούστερα, πιο εύκολα και, αρκετά από αυτά, τόσο ασήμαντα όσο πραγματικά είναι. Πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, διαμαρτύρονται πάντα αυτή τη νύχτα για «την μια ώρα ύπνο που χάνουν», λες και είναι η μοναδική την οποία απώλεσαν ή και θα χάσουν ποτέ, για πολύ λιγότερο σοβαρούς ή και ανύπαρκτους λόγους. Για εσένα αυτή ήταν πάντα η μοναδική νύχτα που η αυγή έρχεται γρηγορότερα από όλες τις άλλες, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Και, προσωπικά τουλάχιστον, ποτέ δεν θα μπορούσες να θεωρήσεις κακό οτιδήποτε φέρνει την αυτή έστω λίγο πιο σύντομα…
Το μοναδικό άλλο πάντως που υπάρχει, ανεξάρτητα από την θέληση οποιουδήποτε και για αυτό δυνατότερο από κάθε τι, είναι ο χρόνος. Ο χρόνος, ο χειρότερος εχθρός σου, αφού και αν ακόμα επιζήσεις από όλα τα υπόλοιπα αναπόφευκτα αυτός θα σε σκοτώσει στο τέλος. Ο χειρότερος εχθρός σου αλλά ακριβώς για αυτό μπορεί να γίνει και ο καλύτερος, ο πιο χρήσιμος φίλος σου. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Αρκεί να συνειδητοποιήσεις ότι αν είναι αδύνατον να τον νικήσεις ο μόνος τρόπος για να μην ηττηθείς κατά κράτος είναι να τον κάνεις σύμμαχο.
Στάματα λοιπόν να βλέπεις τον χρόνο σαν εχθρό και συμμάχησε μαζί του. Πάψε να του εναντιώνεσαι, τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί στο πέρασμα του, σαρώνει τα πάντα και συντονίσου με την ροή του. Γίνε ένα μαζί του αν μπορείς, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να μην σε διαλύσει, να μην σε καταλύσει, όχι μόνο την συγκεκριμένη στιγμή αλλά ίσως και ποτέ. Γιατί θα διατηρηθείς εντός του, όχι η ύλη σου βέβαια αλλά η ενέργεια σου, αυτό που ουσιαστικά είσαι κάτω από το φθαρτό σαρκίο σου.
Ο χρόνος, όχι απλά το ισχυρότερο αλλά και το μόνο συνεχές και σταθερό που υπάρχει στο σύμπαν. Οι σοφοί άνθρωποι που κατοικούσαν στην αρχαιότητα στον τόπο που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα έκαναν λάθος τουλάχιστον ως προς μια ρήση τους, θα έπρεπε να το είχαν διατυπώσει ως πάντων μέτρον χρόνος και όχι άνθρωπος. Αν το καλοσκεφτείς είναι ο χρόνος, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, που τα καθορίζει όλα, τα πάντα δίχως καμία εξαίρεση. Αυτός είναι τελικά που προσδίδει και την αξία σε οτιδήποτε.
Για αυτό ακριβώς και σε όσα αξίζουν ή τα κάνεις εσύ να αξίζουν ή να αξίζουν ακόμα περισσότερο είναι ο χρόνος, όχι ο κόπος, το χρήμα ή οτιδήποτε άλλο, εκείνο που πριν και περισσότερο από όλα επενδύεις σε αυτά. Αξίζουν ήδη πάρα πολύ και επενδύοντας χρόνο τα κάνεις πολύτιμα, ακόμα και ανεκτίμητα κάποιες φορές.
Τώρα έχει φτάσει και πάλι εκείνο το τμήμα του χρόνου κατά το οποίο μια σειρά φυσικών φαινομένων προκαλούν μια σειρά κυρίως οπτικών και άλλων φαινομένων και του δίνουμε του όνομα άνοιξη, όπως τα τρία άλλα τμήματα του που προκαλούνται από διαφορετικά φαινόμενα και συμπληρώνουν τον γήινο κύκλο του τα ονομάζουμε χειμώνα, καλοκαίρι και φθινόπωρο. Άνοιξη, όχι μόνο το ομορφότερο αλλά και το καλύτερο τμήμα του κύκλου του χρόνου αφού σε αυτό συντελείται η αναγέννηση, της φύσης, άρα κατά προέκταση των πάντων.
Εχεςι έναν λόγο περισσότερο από τους πιο πολλούς από τους υπόλοιπους να αγαπάς την άνοιξη, το ότι αυτή ήταν που σου έφερε πάντα τα ωραιότερα δώρα τα οποία έχεις λάβει στην ζωή σου. Αρχίζοντας από το μεγαλύτερο, το πιο ανεκτίμητο από όλα τα δώρα, την ίδια την ζωή. Γιατί είσαι ένα από τα παιδιά της άνοιξης, γεννήθηκες τον τελευταίο μήνα της. Και γνωρίζεις πολύ καλά και από πολύ μικρός το πόσο σημαντικό ήταν αυτό για εσένα, το πόσο καθόρισε και διαμόρφωσε το ποιος ήσουν, τι είσαι, ακόμα και αυτό που θα γίνεις στη συνέχεια, όσο και αν δεν ξέρεις ακόμα τι θα είναι, παράδοξο και όμως απόλυτα αληθινό. Πριν από όλα η άνοιξη ήταν που σε έκανε να καταλάβεις ότι ο μόνος τρόπος για να συμφιλιωθείς με τον θάνατο, άρα και να τον νικήσεις, είναι να αγαπήσεις πολύ, ολοένα και περισσότερο και με όλο και μεγαλύτερο πάθος την ζωή. Τι είναι άλλωστε η άνοιξη παρά το τμήμα του χρόνου στο οποία η ζωή ανανεώνεται και έτσι επιβεβαιώνει την ύπαρξη της;
Η περυσινή άνοιξη σου έφερε το καλύτερο, το πιο όμορφο δώρο από όλες τις προηγούμενες. Η εφετινή; Δεν μπορείς να ξέρεις…Δεν περιμένεις κάτι καλύτερο από πέρυσι, θα ήταν αδύνατο. Μπορείς να περιμένεις όμως ό,τι θα κάνει εκείνο περισσότερο και ακόμα καλύτερο. Θα συμβεί; Ούτε αυτό δεν το ξέρεις. Το μόνο λοιπόν που μπορείς να κάνεις είναι να την περιμένεις, εκείνη, τελικά την μία και μοναδική. Γνωρίζοντας όμως ότι έχει φτάσει προ πολλού μέσα σου και αυτή είναι η δυσκολότερη άφιξη, πολλές φορές δεν συμβαίνει ποτέ. Όταν όμως γίνει τότε και η άλλη, η εξωτερική, αργά ή γρήγορα πάντα συντελείται. Αρα δεν μπορείς και δεν έχεις παρά να περιμένεις, όσο και αν χρειαστεί…Αλλά όταν έχεις τον χρόνο με το μέρος σου και όχι εναντίον σου τα πράγματα δεν μπορούν παρά νομοτελειακά να γίνονται, έστω και με τον δικό τους, πολύ αργό ρυθμό, όλο και καλύτερα. Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά της έλλογης από την ανόητη ή ακόμα και την χαζοχαρούμενη αισιοδοξία που κάποιοι προσπαθούν με το ζόρι να επιβάλλουν ή και και να εμφυτεύσουν στους άλλους.
Αφήνεις λοιπόν την Ella να τραγουδά τόσο γλυκά από την άλλη όμως και τόσο υπερβολικά μελαγχολικά «Spring Can Really Hang You Up The Most» και κάνεις ό,τι έκανες πάντα, κοιτάς ευθεία μπροστά και πέρα μακριά. Στον ορίζοντα του χώρου και, ίσως ακόμα περισσότερο, του χρόνου…Κοιτάζεις μακριά μέσα στο πιο όμορφο ηλιόφως του κύκλου του χρόνου, αυτό που ζεσταίνει σχεδόν ηδονικά και δίχως να βασανίζει και κάνει τα πάντα λαμπρότερα αλλά δίχως ποτέ να τυφλώνει. Αυτό το ηλιόφως που βάφει θα έλεγες ολόκληρο το σύμπαν με τα χρώματα της άνοιξης, στην ουσία δηλαδή της ζωής.
Είναι μια από τις φορές που σε γεμίζει το ίδιο σου το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης για το ότι είσαι ζωντανός, για το γεγονός ότι μπορείς να βιώνεις, έστω και σπάνια, ακόμα και τόσο σύντομες στιγμές τέτοιας πλήρωσης, απόλυτης ισορροπίας και γαλήνης όπως αυτή. Και είσαι πιο σίγουρος από ποτέ ότι η φράση «τα καλά πράγματα έρχονται σε αυτούς που περιμένουν» ήταν, είναι και θα είναι κάτι πολύ περισσότερο και σημαντικότερο από ένα πανέξυπνο διαφημιστικό σλόγκαν…
Άλλωστε η αλήθεια αυτής της φράσης ήταν γνωστή αιώνες πριν. Την ήξερε, για παράδειγμα, πολύ καλά ένας ιερέας, παιδί της άνοιξης και αυτός, που έγραψε μεν πολλά χορωδιακά έργα για τον Θεό τον οποίο αγαπούσε όπως όμως και όπερες για τις γυναίκες που ερωτεύτηκε και ύμνησε την ζωή την οποία λάτρευε παθιασμένα με τα κοντσέρτα του. Σε ένα μάλιστα από τα τελευταία, την ωδή του στην εποχή που τον γέννησε, την άνοιξη, θα έλεγες ότι την φράση αυτή χάραξαν και την χαράζουν κάθε φορά που παίζεται στον αέρα οι γοργές, ευφορικές δοξαριές τις οποίες όρισε για τα βιολιά και τις βιόλες του…
Wide Awake In Metropolis 