They call me The (Constant) Seeker…
Το συνειδησιακό υποκείμενο που είναι υπεύθυνο για αυτό το blog είναι δείγμα του αρσενικού γένους της μορφής ζωής η οποία αποκαλείται άνθρωπος ο έμφρων (homo sapiens) και, μέχρι τώρα τουλάχιστον, έχει εντοπιστεί μόνο στον τρίτο κατά σειρά από τον ήλιο πλανήτη ενός συγκεκριμένου ηλιακού συστήματος που με την σειρά του βρίσκεται στον βραχίονα του Ωρίωνα ενός γαλαξία ανάμεσα σε τόσους πολλούς άλλους. Η πολύ μικρή αυτή γαλαζοπράσινη κουκκίδα, χαμένη μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, αποκαλείται – από το σύνολο των δειγμάτων της προαναφερθείσας μορφής ζωής η οποία έχει επιβάλλει την παρουσία της σε αυτήν εις βάρος οποιασδήποτε άλλης – Γη και το εν λόγω δείγμα διαβιεί στο τμήμα της που με την σειρά του αποκαλείται Ευρώπη και, πιο συγκεκριμένα, στην πολύ μικρή νοτιοανατολική απόληξη του η οποία φέρει το όνομα Ελλάδα (είναι απορίας άξιο και ανοησίας μέτρο το γιατί ένα τόσο μικρό πλανητικό σώμα θεωρείται ότι χωρίζεται σε τόσα πολλά μέρη με ακόμα περισσότερα ονόματα αλλά αυτό είναι ένα εντελώς άλλο ζήτημα).
Ο Constant Seeker – αυτός είναι ο κωδικός χαρακτηρισμός που δίνει στον εαυτό του το εν λόγω συνειδησιακό υποκείμενο αφού όπως όλα πρέπει υποχρεωτικά να έχει έναν – πάντως ανέκαθεν πίστευε στην ύπαρξη εξωγήινων μορφών ζωής και οντοτήτων. Ίσως γιατί σε όλη την ζωή του κάπου αισθανόταν και ο ίδιος μια τέτοια οντότητα για μια σειρά από λόγους οι κυριότεροι από τους οποίους είναι οι εξής:
- Απολαμβάνει όσο οτιδήποτε άλλο την δύναμη του κυρίαρχου και συνάμα προστάτη του πλανητικού σώματος στο οποίο εμβιεί, του ηλίου και παίρνει όση περισσότερη από αυτήν μπορεί.
- Βασίζεται κυριολεκτικά στην δύναμη της βαρύτητας η οποία τον έλκει αδιάκοπα προς το πλανητικό σώμα επί του οποίου ζει ενώ ταυτόχρονα τον κρατά όρθιο και του δίνει την ασφάλεια της σταθερής επαφής με κάτι ακλόνητα στέρεο.
- Αντίθετα με έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό δειγμάτων του είδους του δεν θεωρεί την πολιτική πραγμάτωση της ύπαρξης του αλλά απλά έναν τρόπο διαχείρισης με σκοπό όλα τα δείγματα του ανθρωπίνου είδους να συνυπάρχουν αρμονικά και εποικοδομητικά, για τον εαυτό τους έκαστο και για το σύνολο. Και αν δεν μπορεί να συμβεί αυτό στον παρόντα χρόνο τίποτα δεν αποκλείει ότι μπορεί να γίνει στο απώτατο έστω μέλλον…
- Επιμένει προκλητικά να θεωρεί ότι τα δείγματα του είδους του, πριν ακόμα από τον βιολογικό τους θάνατο, πεθαίνουν ουσιαστικά την στιγμή που παύουν να ονειρεύονται, διευκρινίζοντας όμως κατηγορηματικά ότι δεν εννοεί βέβαια τα όνειρα που προκύπτουν κατά την διάρκεια του ύπνου μα ούτε και εκείνα που είναι προϊόν «ονειροπόλησης».
- Μισεί τις παντός είδους αποστάσεις ανάμεσα στα δείγματα του είδους του αλλά λατρεύει να τις διανύει όταν φυσικά συντρέχει για αυτό λόγος σοβαρός, ενδιαφέρων ή αμφότερα αυτά.
- Τέλος πάνω από όλα πιστεύει, υπερβολικά και αφελώς ίσως, στην δύναμη της ανθρώπινης σκέψης και της (πάντα απόλυτα ελεύθερης!) θέλησης η οποία προκύπτει από αυτήν και στο ότι ο συνδυασμός τους μπορεί να επιτύχει σχεδόν τα πάντα πλην του να νικήσει τον θάνατο. Καταρχήν προφανώς της δικής του σκέψης αλλά, πιθανά ακόμα πιο αφελώς, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει την πεποίθηση του ότι η ένωση της με άλλες, όσο το δυνατόν περισσότερες, ίσως να μην μπορεί μεν να κάνει καλύτερο τον πλανήτη επί του οποίου ζει το είδος του ή πολύ περισσότερο το σύμπαν αλλά πέραν πάσης αμφιβολίας μπορεί να βελτιώνει, εις το διηνεκές και κατά πολύ, τον τρόπο βίωσης της ύπαρξης των δειγμάτων του είδους του, καθενός προσωπικά και όλων μαζί συλλογικά.
Σε ένα πιο καθημερινό επίπεδο – και για να μεταχειριστεί ένα γνωστό λεκτικό κλισέ του είδους του – ο Constant Seeker αναπνέει, τρώει, πίνει και κοιμάται με κάτι που λέγεται μουσική, σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις και τα είδη της. Με ένα σαρκαστικό χαμόγελο όμως κόβει το κλισέ πριν το τελευταίο ρήμα του, αυτό που παράγεται από την αφόδευση, καθώς τόσο πολύτιμα πράγματα δεν μπορούν ποτέ να καταλήγουν σε υπονόμους ή σκουπίδια και γενικά στα αζήτητα. Πρέπει πάντα να παραμένουν στην ατμόσφαιρα, να αιωρούνται στον αέρα για να κάνουν την ζωή, την δική του και των άλλων δειγμάτων του είδους του, λίγο έστω πιο όμορφη….
Για τον ίδιο βέβαια η μουσική παίζει και έναν άλλο, ακόμα σημαντικότερο ίσως ρόλο καθώς, μαζί με τα υπόλοιπα δείγματα του είδους του, είναι τα δύο πράγματα που τροφοδοτούν με καύσιμα και κινητοποιούν την μηχανή του μυαλού του. Μια διαδικασία που, μετά από ένα στάδιο λειτουργίας αυτής της μηχανής, εκφράζεται πάντα με εκείνο το οποίο έκανε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, δηλαδή το να γράφει. Και επειδή πιστεύει ακράδαντα ότι για καθέναν ισχύει το «είσαι ό,τι κάνεις» γνωρίζει πολύ καλά ότι στην δική του περίπτωση είναι ό,τι γράφει. Γι’ αυτό και πρέπει τα καύσιμα της μηχανής να είναι εξαιρετικά καλής ποιότητας…
Η πείρα τόσων χρόνων όμως τον έχει κάνει να μάθει πολύ καλά την συγκεκριμένη λειτουργία της μηχανής. Οταν δηλαδή έχεις στη διάθεση σου τόσο εκτενή, σχεδόν απέραντα πεδία έμπνευσης όσο η μουσική και οι άνθρωποι είναι λογικό ένα πολύ μεγάλο τμήμα αμφοτέρων να είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Είναι πολύ εύκολο λοιπόν και γίνεται όλο και ευκολότερο, σιγά – σιγά ακόμα και ενστικτωδώς, να επιλέξεις τις καλύτερες, τις άριστες πηγές έμπνευσης.
Πού έγκειται λοιπόν η πρόκληση, τι είναι αυτό το οποίο όχι μόνο διατηρεί αλλά και ανανεώνει συνέχεια το ενδιαφέρον; Μα εκείνες οι πηγές έμπνευσης που δεν είναι μόνο καύσιμα αλλά και εναύσματα, κάτι σαν την μίζα η οποία βάζει εμπρός την μηχανή. Τα κίνητρα για να γράφεις όχι επειδή ξέρεις, μπορείς, πρέπει ή και απλά θέλεις ακόμα αλλά γιατί αληθινά βγαίνει από μέσα σου, ξεκινάει από βαθιά και σε πλημμυρίζει σαν μια ακατανίκητη ανάγκη.
Είναι οι στιγμές που τα δάκτυλα τρέχουν πάνω στο πληκτρολόγιο προσπαθώντας να συναγωνιστούν την ταχύτητα που οι συνειρμοί έρχονται ακατάπαυστα, καθένας συνεχίζοντας από εκεί όπου σταμάτησε ο προηγούμενος και οδηγώντας με ακρίβεια, αλάθητα στον επόμενο…με τα ίχνη, τα σύμβολα, τις λέξεις τα οποία αφήνουν το σώμα, τα δάκτυλα, στην οθόνη ή στο χαρτί να απεικονίζουν τις δομές που απεργάζεται το μυαλό για να αποκωδικοποιήσει και, αν όχι για να οργανώσει, τουλάχιστον για να βάλει σε μια στοιχειώδη τάξη ένα μέρος του συνειδησιακού και γνωσιακού χάους που το περιβάλλει και εντός του υπάρχει, αιωρείται και κινείται ταυτόχρονα.
Υπό μιαν έννοια αυτή είναι και η υπέρτατη, η απόλυτη ελευθερία, δημιουργική και κυριολεκτική…Στην πιο εσωτερική της έκφανση, εκείνη που ούτε χρειάζεται μα ούτε και επιδέχεται κανενός είδους εξουσία, εκ των έξωθεν ή έσωθεν και αυθύπαρκτη σε ωθεί προς την πραγμάτωση σου. Την αποκρυστάλλωση δηλαδή της αίσθησης σου ως μιας συνειδητής, διακριτής αλλά και απόλυτα ισότιμης με όλες τις υπόλοιπες και εντέλει μοναδικής οντότητας μέσα στο χωροχρονικό συνεχές που αποκαλείται σύμπαν…
Αυτά λοιπόν τα κίνητρα, αυτές τις λίγες μουσικές που είναι ωραιότερες και ουσιαστικότερες από όλες τις άλλες και τους ακόμα λιγότερους ανθρώπους οι οποίοι, για εκείνον τουλάχιστον, αξίζουν περισσότερο από τους υπόλοιπους, ίσως και όλους μαζί, είναι που ο Constant Seeker…keeps seeking and more and more with the passing of time. In other words no more cheap frills, only a few absolutely real thrills…
Wide Awake In Metropolis 